مدح و ولادت حضرت جواد الأئمه علیه‌السلام
آمـده جـانِ حـضـرتِ سلـطان نورِ چـشمانِ حضرتِ سلطان کـوثـرِ دوّمـیـن طـلـوع کـرده روی دامـانِ حـضرتِ سلطان عــیــدیِ مـا جـلــو جـلـو آمـد از شبـسـتانِ حـضرتِ سلطان مـی‌روم تـا مـدیــنـۀ عــشّــاق بر سرِ خوانِ حضرتِ سلطان ریزه خـوارم به سفـرۀ ارباب سیرم از نانِ حضرتِ سلطان بابِ حـاجـاتِ خـسـتـگـان آمد دلــبــرِ یــارِ مــهــربــان آمــد آمــده نــهــمـیــن گــلِ زهــرا قابِ عکـسی ز صورتِ طاها او جواد است و دست و دل باز است بـخـشـشِ او شـبـیـه یک دریا با ظهورش چه عالمی برپاست در دلِ بــا مــلاحــتِ بـــابـــا مـی‌نـشـیـنـد کـنــارِ گـهــواره پدری خـسـته غـرقِ در رویـا اشکِ اندوه و شادی‌اش ممزوج تا به صبح است این پدر شیدا دلِ نجـمه به پـیـچ و تـاب آمد اشکِ شوقش چو دُرِّ ناب آمد یـا امــامِ رضــا پُــر از دردم پـاسـخـی ده که سـیدی سـردم آمـدم تـا کـه در شـبِ مـیــلاد دورِ دلــدار و دلـبــرت گـردم کـمـکـم کـن بـحـقِّ فــرزنـدت روسـیـاهـم بـبـیـن گـنه کـردم بـه جـوادت قـسـم که لبـریـزم در حـریـمت اگـر چه نامـردم مثلِ برگی که از درخت افتاد برگِ خـشگم شکسته و زردم یـا امـامِ رئــوف جــانِ جــواد نوکـرت را مـبـر دمی از یـاد |